محرم ازراه میرسد وهر سال برای ما جلوه ای تازه دارداشکها جاری است،

ضجه ها پرده گوشها را می نوازد وهمه سیاه پوش ومحزون گشته اند.

پرچم سیاه بر درخانه ها وحسینیه ها ومساجد بر افراشته شده اند!چرا؟

پاسی از شب را درتکایا بسر میبریم،وعاظ وخطبا وسخنوران از مردی (که

مروت وآزادگی او نه زبانزد مسلمانان بلکه عامه مردم است)سخن

میگویند.همه ی آزاد مردان جهان او را می ستایند وهمه شیفته گان عالم

در عظمت اومتحیرند.

راستی خدایش چقدر عزیزش میدارد؟ دوست داشتن او را، محبت به او را،

گریه کردن به او را،الگو قرار دادن او را در زندگی.

او کیست؟ چگونه زیست؟چگونه  سخن گفت؟ چگونه جان را دررا معشوق

نثار کرد؟

او فقط رضای خدا راجست وجان خویش واهل بیت خویش واصحاب خویش

را با خداوند معامله نمود.تحمل تشنگی  ورنجهای عاشورا واسارت اهل

بیت او برای رضای رب العالمین بود تا مکتب ودینش زنده بماند تا جامعه

گرفتار در ظلم آزاد گردد.

او خواست مسلمانانی که پیامبر وعلی وفاطمه را فراموش کرده بودند

دوباره برگرداند،او میخواست مردم اسیر وبرده دنیا وخواهشهای نفسانی

خویش نشوند،او یاد وخاطره معاد را زنده گردانید ،او میخواست مکتب

توحیدی لا الله الا الله باقی بماند،او میخواست بیت المال مسلمانان که در

دست جنایتکاران افتاده بود وهمه حیف ومیل  میشد به مسلمین

بازگرداند،او میخواست دوباره قرآن همراه با فهم حقایق تلاوت گردد.

او میخواست به انسانهای جهان بفهماند که دین دار واقعی باشند وزیر

بار ظلم ستمگران زندگی نکنند وتنها بندگی خداوند را شایسته خویش

بدانند.وبه پاداشی که خداوند برای جد بزرگوارش در نظر گرفت توجه

داشته باشندوآن اینکه خداوند فرمود:

به حقیقت دوستی اهل بیت(ع) را برامتش فرض وواجب گردانید.

حسین(ع) همان انسانی است که ییامبر در باره او فرمود:

حسین سید جوانان اهل بهشت وکشتی نجات امت است.

ومحبت حسین(ع)مارا برآن داشت که در عزایش جامه سیاه بپوشیم وبا

قلبی محزون بر سر وسینه بزنیم .

برای همین محرم را آرزو می کردیم وخدا را شاکریم که زنده ایم وتاسوعا

وعاشورای دیگری رادرک میکنیم اینقدر اشک میریزیم که اگر مقدور باشد

بجای اشک خون بگرییم!تا دوستیمان وشیعه بودنمان را ابراز کنیم تا

شاید قابلیت پیدا کنیم که باسیره وخلق وخوی او زندگیمان را رنگ الهی

ببخشیم باشد که چگونه زیستن وچگونه مردن را از او بیاموزیم.

 

درس آزادی بدنیا داد رفتار حسین

بذر همت در جهان افشاند افکار حسین

جان خود را در ره صدق وصفا ازدست داد

زین سبب تا حشر باشد گرم بازار حسین

با قیام خویش براهل جهان معلوم کرد

تابع اهل ستم گشتن بود عار حسین

زندگی ییکار باشد درره اندیشه ها

باشد این گفتار شیرین وگهر بار حسین

مرگ با عزت زعیش در مذلت بهتر است

نغمه ای  می باشد از لعل گهر بار حسین

نوشته شده در شنبه 85/10/30ساعت 7:0 صبح توسط کیمیا نظرات ( ) |