باسلام

و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتي نديدم خاکسترت را
به دنبال دفترچه خاطراتت
دلم گشت هر گوشه سنگرت را
و پيدا نکردم در آن کنج غربت
به جز آخرين صفحه دفترت را :
همان دستمالي که پيچيده بودي
در آن مهر و تسبيح و انگشترت را
همان دستمالي که يک روز بستي
به آن زخم بازوي هم سنگرت را
همان دستمالي که پولک نشان شد
و پوشيد اسرار چشمِ ترت را
سحر، گاهِ رفتن زدي با لطافت
به پيشاني ام بوسه ي آخرت را
و با غربتي کهنه تنها نهادي
مرا، آخرين پاره پيکرت را
و تا حال ميسوزم از ياد روزي
که تشييع کردم تن بي سرت را
کجا ميروي ؟ اي مسافر، درنگي
ببر با خودت پاره ديگرت را

التماس دعا